Week 1 – Ready for take-off

Eindelijk, na 2 jaar praktisch niet meer te hebben gezien dan de 4 muren van mijn kamer, is het op 27 November 2023 dan zo ver. Mijn reis naar een andere bestemming gaat van start.

Hyberbare zuurstof therapie in het Meander Ziekenhuis in Amersfoort is de shuttle die me daar hopelijk gaat brengen. Hyperbare zuurstoftherapie zorgt ervoor dat het zuurstoftekort in beschadigd weefsel dat door Covid is ontstaan wordt opgeheven, nieuwe bloedvaatjes worden aangemaakt en de cellen die van belang zijn voor het herstel verbeteren.

De aankomende 8 weken zal ik elke doordeweekse dag 2 uur in een tank zitten waar de druk wordt verhoogt tot 2.5 bar. Dit komt overeen met de druk op 15 meter onder water.
Tijdens mijn behandeling krijg ik ook een mondkapje op waar 100% zuurstof doorheen zal gaan, waardoor het zuurstof op de juiste plek kan komen.

Wat Covid (3x in de afgelopen 2 jaar ) met mijn lichaam gedaan heeft, is maar moeilijk te beschrijven. Erover praten is moeilijk, want het benoemen maakt het opeens echt. Maar ontkennen lukt niet meer, de beperkingen van “Long Covid” beheersen m’n dagelijkse leven of ik het nu wil of niet. Ik besef me dat als ik erover schrijf, het me helpt om zaken toch op één of andere manier te verwerken. Daarom deze blog. Ik schrijf voor mezelf en ik vind het fijn als jij met me mee kijkt.

De lange lijst van symptomen op de website van C-support zijn een punt van herkenning,
Er zit er niet één bij die niet op mij van toepassing is. De prikkels zijn het vervelends. De geluiden, stemmen en indrukken komen veel harder binnen. De aflopen periode kon ik veilig in mijn eigen huisje blijven, maar ik ben benieuwd wat de komende periode zal brengen.

Intake – Check 1,2,3

Het zweet breekt me uit.
Hoe zal het zijn?…
Wat als het niet lukt?…enne vooral…
Hoe kom ik hier weg?

De ene vraag na de ander flits in mijn hoofd voorbij. Ik weet niet goed wat me te wachten staat, maar het intakegesprek met de Arts maakt veel dingen duidelijk. Hij legde uit dat ik de eerste 2 weken waarschijnlijk nog niet zo veel zal merken van de behandeling. Maar dat mijn lichaam vanaf de 3e week in herstelmodus gaat. Dit zal het moment zijn dat ik ook extra moe zal worden. In de tussentijd zal ik mijn lichaam de nodige rust moeten geven om te herstellen van behandelingen. Hij gaf aan dat je per sessie 1000 Kcl verbrand.

Na een aantal fysieke checks, krijg ik groen licht en mag ik een start maken met het traject.

De verpleegkundige legt alles uit, mijn hoofd duizelt en door de vermoeidheid hoor ik niet meer wat er wordt gezegd. Ik lig op een behandelbed om te rusten. Gelukkig is Rudy mee om de nodige informatie later aan mij door te spelen.

Na de intake mocht ik heel even een kijkje nemen in de tank. De stoelen voelen aan als de stoelen van een krapzittende budgetvlucht naar één van m’n favoriete Europese steden. ( Iets waar ik overigens erg naar uitkijk ). Ook probeer ik het mondkapje uit voor de juiste maat, wat een verschrikking. Het zit strak en ik voel dat ik bijna geen adem meer krijg. Ik wordt overweldigd door de angst die ik al jaren heb. CLAUSTROFOBIE. Alhoewel het mondkapje nog helemaal niet vastzit aan iets en een GIGANTISCH groot gat aan de voorkant heeft, voelt het alsof ik geen adem krijg.

Na alle informatie tijdens het intake gesprek, de lichten die fel staan, de mensen om me heen en het strak zittende mondkapje, wordt het me allemaal te veel. Paniek, huilen, niet meer weten hoe ik moet ademhalen.

“Misschien is een zuurstofhelm wel wat” zegt de verpleegster, “denk aan een astronauten helm die dicht langs je gezicht zit”. Degene die claustrofobie hebben weten dat dit helemaal een verschrikking is, de verpleegkundige had de helm nog niet over de helft van mijn hoofd en weer sloeg de paniek toe, ik trok de helm van mijn hoofd, “Nee dat wordt het ook niet”.

Opeens is de gedachte dat het me niet gaat lukken, een reële mogelijkheid. Het zal toch niet waar zijn hè…Dat het me gewoon niet lukt dat ding op m’n hoofd te houden.
Gelukkig zijn daar de lieve verpleegkundige die meedenken in oplossingen. Ik krijg uiteindelijk een mondkapje van heel zacht siliconen. Dit moet mij gewoon gaan lukken!

Alhoewel ik uitkijk naar wat het me allemaal zal brengen, vind ik de reis tot nu toe maar niets. Het besef dat ik straks met 15 onbekende mensen elke dag 2 uur lang met een strak zittend mondkapje moet zitten, benauwd me. Het vertrouwde was mijn huis met 4 muren en nu ga ik naar mijn gevoel de wijde wereld in. Het geeft me een gevoel van onzekerheid, spanning en veel paniek.

May-day May-day
Vol met spanning kom ik Maandagmiddag aan op de afdeling. De verzorgers zijn lief voor me. Ze vragen hoe het met mij gaat, dat was nu net de vraag wat mij een waterval van tranen bezorgd. Ik mocht nog even terug naar de wachtkamer, adem in, adem uit. De arts komt binnen, er wordt nog even naar mijn longen geluisterd. Alles is schoon, mijn verkoudheid is zo goed als over en ik mag de tank in.

Ik mag in een hoek zitten met minder mensen om mij heen. Ik sluit mijn ogen. De deur wordt achter mij dicht gedaan. Nu gaat het echt beginnen.

Het voelt alsof ik afdaal naar het onbekende. De druk op mijn oren wordt groter. Ik krijg een glaasje water om mijn oren te klaren en dat gaat me eigenlijk goed af.

Na 10 minuten druk opbouwen, hoor ik via de intercom dat we onze mondkapjes op mogen doen.
De verpleegster probeert het wat onhandig over mijn hoofd te duwen. Het zit strak, het beklemt, ik wordt gek, de angst slaat weer toe. Tegenover mij in de stoel zit een verpleegkundige die me in de gaten houdt. Ook zijn er rondom camera’s op ons gericht om te zorgen dat alles goed verloopt. Ze hebben al vrij snel in de gaten dat ik mij alles behalve op mijn gemak voel.

Weer bekruipt me het gevoel dat ik nergens naartoe kan. Mijn ademhaling zit hoog, gelukkig stelde de verpleegkundige meteen voor om het mondkapje zelf tegen mijn gezicht te houden en nog niet vast te zetten. Dan heb ik een beetje het gevoel dat ik het zelf kan bepalen. Op mijn hoofd heb ik een noise cancelling koptelefoon zodat de prikkels van het geluid van de tank niet te hard in mijn hoofd komen. Ik sluit mijn ogen weer en luister naar mijn eigen ademhaling, ik bid of deze 2 uur snel voorbij mogen gaan.

De rest van de tijd hou ik met mijn hand mijn mondkapje vast, dit voelt veel beter. Alhoewel ik er wel een lamme arm van krijg.

De eerste dag zit erop. Het ging redelijk. Ik kreeg nog een applausje van de verpleegkundige en de patiënten in de tank, ook zij zaten voor mij in spanning.
Alle spanning heeft me extra moe gemaakt, maar ik weet nu wel wat ik de aankomende 8 weken kan verwachten.

Houston…Do we have a problem?
Elke dag start met hetzelfde riedeltje. We verzamelen in de wachtkamer, we worden rond 14:00 gevraagd om de tank in te gaan en dan gaan de deuren dicht.

Ik merk gedurende de week dat de zenuwpijnen in mijn handen, voeten,  armen en benen steeds erger worden. Waarschijnlijk doordat de druk in de tank velen malen hoger is dan normaal wordt de druk op mijn zenuwen ook verhoogd. Ik hoop dat dit minder gaat worden…Het is wel een puntje wat ik met de arts nog ga bespreken.

De rest van de eerste week gaan als een ruimtereis met veel turbulentie.
Paniek, angst, spanning en verdriet zijn elke dag wel voorbij gekomen.

Zeker ook omdat de meeste “reisgenoten” om verschillende redenen er zitten.
De één herstelt van zijn bestraling, de ander heeft een wond die niet geneest.
Ze zitten daar om het gezellig te hebben en bespreken hun levensverhaal om de tijd te doden.
Aan mij ( nog niet ) besteedt. Ik probeer me rustig te houden tijdens de pauzes, al wordt dat extra moeilijk wanneer het geluid van de gesprekken, het continue geluid van de cabine waar we inzitten overstijgen.

Het reizen heen en weer naar Amersfoort, valt tot nu toe wel mee. Ik kan op zowel de heen- als terugweg mijn rust pakken, zonder al te veel prikkels.

De astronauten in de controle kamer.
Deze met een ruimte missie te vergelijken reis, zou niet mogelijk zijn geweest zonder alle lieve vrienden en familie die ons deze week hebben geholpen met brengen, kindjes ophalen van school en ons te voorzien van een heerlijke maaltijd.
Jullie beseffen maar half hoe blij en dankbaar we zijn, met alle hulp, lieve appjes en kaartjes die we deze week mochten ontvangen. Weet dat we veel van jullie houden!!

Terug op bekend terrein
Het is weekend. M’n kindjes zijn weer heerlijk om me heen en ik geniet dat ik samen met ze kan zijn, zonder dat we elkaar hoeven missen. Het leek Nilah leuk om een scheurkalender te maken voor alle 40 dagen dat ik in de tank zit. Het voelt lekker om de eerste 5 al af te kunnen scheuren.

Ik maak me op voor de volgende week, ik weet wat we me te wachten staat, hopelijk een week met wat minder spanning en angst.

Volgend weekend weer een update!