Week 2 – Uitkijken op de sawa’s

De geur van bloemen, heerlijke citrusvruchten en een adembenemend mooi uitzicht op een dalende zon. De lucht kleurt rood-oranje en de vogels vliegen over mijn hoofd naar hun slaapplek voor vanavond. In de verte hoor ik de Gekko’s elkaar roepen in de bomen. De warmte lacht me toe, het helpt me mijn spieren te ontspannen als ik uitkijk over de Indonesische rijstvelden

Net op het moment dat ik het allemaal in me opneem, open ik mijn ogen en besef ik dat ik gewoon in mijn stoel zit in een hyperbare zuurstof tank in Amersfoort.
Waar de dalende zon heeft plaatsgemaakt voor een flikkerende televisie boven mijn hoofd. Het vogelgezang voor het gezoom van de tank, en de warmte maar ver te zoeken is.

Na 2 jaar niet te weten wat morgen zal brengen, durven we voor volgend jaar weer een beetje te dromen om als gezin weer terug te gaan naar Indonesië.
Iets om naar toe te werken, iets om mijn hoofd naar te verzetten…

…als de behandeling aanslaat dan.

Week 2 valt me zwaar.
Alhoewel ik weet wat me deze week te wachten staat, kom ik elke dag met buikpijn van de zenuwen aan in het ziekenhuis.
Zodra de deur van de tank dichtgaat, blijf ik het gevoel hebben dat ik nergens naar toe kan en slaat de paniek toe. Mijn huilen inhouden lukt ook niet, de spanning zit te hoog waardoor ik mijn ademhaling moeilijk onder controle krijg.

Thuis doe ik met Rudy ademhalingsoefeningen maar vergeet totaal hoe het ook al weer moet als ik in de tank zit en dan raak ik zo in de war dat ik mijn adem in hou.

Ook deze week wordt onder de druk van de tank de zenuwpijn in mijn handen en voeten erger. Het straalt vanuit mijn onderrug door naar mijn armen en benen.

Ik weet op een gegeven moment niet meer hoe ik moet zitten. En het slapen ’s nacht’s gaat nog steeds erg lastig. Het afgelopen jaar heb ik niet meer dan 3 uur per nacht geslapen, ook iets wat bij LongCovid schijnt te horen.

Die extra vermoeidheid van het niet slapen maakt het zwaar in de tank. Ik mag in de tank namelijk niet in slaap vallen. Wakker blijven kost alleen zoveel extra energie dat het bijna onontkoombaar is.
Door de angst zit ik het liefst met mijn ogen dicht, zodat ik mij kan concentreren op mijn ademhaling.

Maar ik schijn vaak lang achter elkaar niet te bewegen waardoor het voor de verpleegkundigen moeilijk in te schatten is hoe het met mij gaat. “Slaapt ze? Is ze ontspannen? Of is ze flauwgevallen?”

Omdat ik weinig slaap in de nacht heb ik een verhoogde kans op zuurstofvergiftiging waardoor ik kan flauwvallen. Dus ik word constant aangetikt met de vraag : “Gaat het allemaal nog wel goed?”

Midden in de week word ik er na een van de sessies op aangesproken dat ik mijn ogen niet meer dicht mag houden.

Het gevoel van onmacht overmand mij. Ik voel de tranen opkomen in mijn ogen.
“Mijn ogen de hele tijd openhouden?! Weet je wel niet hoe lastig dat is!
Sorry hoor, maar dat is nu echt geen optie!
De wanden van de tank komen op me af, die schreeuwende mensen om me heen en het flikkeren van de TV geven echt een error in m’n hoofd. Ik hou mijn ogen gewoon DICHT” , zeg ik ferm tegen de zuster..

…of eigenlijk…ik dacht dat ik zei…. Het kwam er alleen niet zo uit.
Wat ik eigelijk zei was:  “Oké zuster, Ik ga het proberen”

De dagen die daarop volgen probeer ik het, maar na de zoveelste paniekaanval bespreken de verpleegkundigen het met de arts. Na overleg zeggen ze tegen me dat ik mijn ogen dicht mag houden maar dat ik continu met mijn vingers of handen moet bewegen om aan te geven dat ik niet slaap of ben flauwgevallen. Het staat nu zelfs in mijn medisch dossier, dus dat is fijn.

Ik merk dat te weinig slaap echt mijn herstel in de weg zit.
Als ik weer eens in de nacht naar het plafond staar, word ik me er akelig van bewust hoe pijn alles doet en slaat ook de onzekerheid toe.
De angst dat ik mogelijk niet zal herstellen blijft groot, de angst om nooit meer mezelf te kunnen zijn.

Gaat deze therapie wel werken voor mij? Zal ik echt meer energie krijgen? Zullen de prikkels minder worden? Wat als ik me alleen maar slechter ga voelen?
Zal ik ooit weer de actieve moeder zijn die ik altijd was. Ik mis leuke dingen doen met mijn gezin en me gewoon weer MIJ te voelen.

Het is soms maar moeilijk uit te leggen hoe ik mij voel. Mijn wereld, nee onze wereld staat al 2 jaar stil. En alles daar omheen gaat gewoon door. Ziek zijn vind ik mentaal en  emotioneel erg zwaar, maar ik blijf hoop houden.

Elke dag praat ik mezelf moed in, lees aanmoedigende bijbel teksten en de lieve appjes die ik elke dag ontvang. De peptalks van Rudy voordat ik de tank in ga helpen me om toch door te gaan. Ik hou voor mezelf een boekje bij waar ik alle aanmoedigende teksten die ik ontvang in schrijf. Deze neem ik mee de tank in, als een herinnering dat ik er niet alleen voor sta.

De Gekko’s in de bomen
Onze groep is erg druk, ik hoor ze al gezellig kletsen als ik de gang in loop naar de wachtkamer, de stemmen klinken als hamers in mijn hoofd. Die vele prikkels maken het extra lastig om “ontspannen” de tank in te gaan. Ze hebben mij geadviseerd om in de stilteruimte te gaan zitten en 5 minuten voor aanvang naar binnen te gaan.
Om 14.00 komt de verpleegkundige de wachtkamer in om ons te halen. We mogen onze jassen in de kluisjes hangen en plaatsnemen in je “vliegtuigstoel”.
Ik heb een rustig plekje in de hoek, de tank lijkt wel in 2 groepen te zijn verdeeld.

De linkerkant van de groep zijn de feestgangers en de rechterkant van de groep zijn de bejaarden waar ik bij hoor. 🙂 Er zit een wat oudere dame naast mij, ik noem haar in mijn hoofd Rita, maar zo heet ze waarschijnlijk niet.

Zodra ik mijn ogen open heb, maakt Rita maar wat graag een praatje met mij. Ik zet dan snel mijn noise canceling koptelefoon weer op mijn hoofd.
Schuin tegenover mij zit een jongen die ook Longcovid heeft.
Zijn motto is : Alles komt goed! Voordat het begint probeert hij mij ook moed in te praten, soort van tjakka moment, In mijn hoofd denk ik dan, ja ja ik weet het al, alles komt goed!

Het verloop van de behandeling in de tank
Voordat de behandeling begint, vraagt de verpleegkundige ons: Hebben jullie gedacht aan alle verboden artikelen: Juiste kleding (je kleding moet bestaan uit minimaal 50% katoen vanwege brandgevaar) horloges, protheses, gehoorapparaatjes, sieraden met steentjes en ga zo maar door.

“Ja zuster, m’n oorbellen zijn uit en m’n kunstgebit ligt nog op mijn nachtkastje”, zeg ik in mezelf. 🙂

De behandeling is verdeeld in 10 minuten opbouw, 3 momenten van 20 minuten met masker op en 5 minuten pauze er elke keer tussen en 10 minuten druk afbouw.

Na de safety checks, begint de drukopbouw van de tank.
Ik zit naast een groot scherm waarop ik precies kan zien op hoeveel bar de tank zit. Het klaren gaat mij goed af, ik slik het eigenlijk zo weg. Mijn zakken zitten wel altijd vol met Mentos snoepjes voor het geval dat het me niet zou lukken (heb ik eindelijk een goed excuus om veel snoepjes te eten 🙂 Soms rollen ze uit mijn zak de tank door.
Ik heb ondertussen de bijnaam “Het Mentos Meisje” gekregen.

Als na 10 minuten de druk in de tank op 2.5 bar zit, wordt er omgeroepen dat je je zuurstofmasker op mag doen.

Ik houd mijn masker de eerste 20 minuten altijd zelf vast om zo mijn ademhaling rustig op orde te krijgen. Na die 20 minuten is even je masker afzetten wel echt fijn, het is alsof je de marathon hebt gelopen. Ik ervaar het niet perse als zwaar om door het masker te ademen maar ik heb wel het gevoel dat ik extra hard moet ademen zodat de zuurstof goed in m’n longen komt.

Wij hebben hele grappige verpleegkundigen die tijdens de tussenmomenten, doen alsof ze een oproeper zijn bij de Nederlandse Spoorwegen.

De verpleegkundige deelt mee dat we alweer bijna aankomen zijn bij het eindstation en dat de druk in de tank wordt afgebouwd. Yes! nog 10 minuten en dan zit het er weer op. Het afbouwen van de druk is erg vervelend. Ik krijgt dan een soort druk op m’n oren waarbij alles kraakt totdat mijn oren opengaan.

Bij het afbouwen voel ik me altijd duizelig en draaierig, alsof ik bijna flauwval. Maar gelukkig duurt dat gevoel nooit zo heel lang.

Nu zijn we dan echt aangekomen op t eind station. De behandeling van 2 uur zit er weer op.

Nadat we uit Amersfoort weer naar huis rijden, geef ik thuis mijn kindjes een kusje om daarna meteen mijn bed in te duiken om eerst een paar uur slapen.
Meestal eet ik dan rond 20.00 mijn avond eten om dan vervolgens om 21.30 weer richting bed te gaan. Het is pas week 2 maar ik voel dat ik nu al extra vermoeid ben. Weet niet of het door de extra spanning komt of door de zuurstofbehandeling.
Volgens de arts wordt je na week 2 extra vermoeid omdat dan je lichaam in de herstel modus gaat. Ik laat het maar over mij heen komen, kan me bijna niet voorstellen dat ik nog meer moe kan zijn.

Het stelt mij wel gerust dat onze kindjes het goed doen. Daar heb ik mij van tevoren erg druk om gemaakt. Hoe gaan we het deze 8 weken doen met onze kinderen.
Maar ze worden goed opgevangen als het Rudy niet lukt om ze van school te halen. Rudy doet zijn best om tussen alle bedrijven door er zo goed mogelijk voor mij en de kids te zijn. Aan het eind van de dag als we de kindjes in bed leggen, vragen we ze altijd naar hun dag. Wat was leuk en wat kan beter? We beseffen maar al te goed dat het voor hun ook heel wat vraagt. We luisteren naar ze en proberen ze te helpen om voorbij deze beproevingen te kijken.

En voor nu maken we ons weer op voor week 3…

Week 2 van 8.
2 down, 6 to go!