Week 3 – Tussen hoop en vrees

Week 3 is voorbij gevlogen. De angsten voor het mondkapje, de mensen en wat er komen gaat hebben plaatst gemaakt voor twijfels. Helaas blijft de angst voor de kleine ruimte er nog wel, maar ook daar hoef ik steeds iets minder traantjes om te laten. Ik voel aan m’n lichaam dat er wel iets verandert, al weet ik niet wat.

Er zijn nu 3 weken voorbij, zou ik niet al wat moeten voelen?
Misschien iets minder last hebben van de prikkels om mij heen of minder het gevoel dat ik watten in mijn hoofd heb zitten? Of misschien dat ik al die gezellige gesprekken in de wachtruimte al een beetje aan kan zonder dat ik daar barstende hoofdpijn van krijg? Al is het maar iets?

Nee, nog niet bij dit station denk ik. Het enige dat wel veranderd is, is dat ik me nog vermoeider voel. Ik weet niet of dat iets positief is, maar volgens de arts wel. Hij geeft aan dat mijn lichaam hard aan het werk is om te herstellen.

De pijn in mijn zenuwen evenals mijn slapeloosheid is iets dat blijft.

De korte momenten dat ik slaap zijn minder licht dan voorheen, maar echt doorslapen doe ik niet.
Na één van de behandelingen was ik om 21:00 s’avonds in slaap gevallen. Ik doezelde weg en werd redelijk uitgerust wakker. Toen ik wakker werd hoopte ik dat het al ochtend was.

Maar de digitale klok van m’n telefoon veranderde net van 22:59 naar 23:00.
Uren gingen voorbij, de nacht was weer lang. De rest van de nacht heb ik schaapjes geteld.

Het waren er 100.000 of net iets meer…

Er zit een jongen tegenover mij in de tank, hij lijkt op een Guido of een Steven, maar hij zal vast niet zo heten. 2 meter lang en vol onder de tatoo’s.

Guido heeft ook long covid. Nu al een jaar. Zijn leven staat ook op z’n kop. Alleen merk ik dat het ziektebeeld bij hem toch anders is. Hij kijkt steevast elke dag een film en hij zit erbij alsof hij in de bioscoop zit. Alleen de popcorn ontbreekt alhoewel het toch lastig eten is door zo’n mondkapje.
Laatst keken ze Mr Bean. Hij moest lachen om elke flauwe grap en de mensen in de tank met hem.

Ik had mezelf voorgenomen om ook een filmpje mee te kijken. Nog zonder geluid, alleen kijken.
Jurassic Park werd opgezet. De intro is nog niet eens begonnen of de lichtflitsen van het Universal logo, komen keihard aan in mijn hoofd. “Nog even volhouden” denk ik bij mezelf, “niet te snel opgeven”. Als ik me inspan om te blijven kijken, voel ik de hoofdpijn opkomen.

Balen. Ik had wel willen zien hoe ze Rexie eindelijk te pakken kregen. Maar ik moet concluderen dat ik eerst m’n eigen Dino’s moet verslaan en daar nog niet ben. De prikkels blijven, maar de hoop is niet minder. Ik sluit snel mijn ogen weer en besef, “Ieder z’n eigen pad”.

“Wat gaat er gebeuren?
Ik voel me bang en klein.
Maar U geeft me hulp en leiding.
U bent altijd dichtbij.
’t Leven is onzeker,
maar één ding blijft altijd:
ik kan echt op U vertrouwen,
u bent mijn zekerheid.”

Deze songtekst schiet door mijn hoofd. “Moedig…Maak me moedig”…neurie ik zachtjes mee.

Ik ga in mijn gedachten terug naar de tijd voordat ik Covid kreeg. Wat verlang ik ernaar terug.
Toen ik voor m’n kinderen nog een echte mama kon zijn en voor m’n man een echte vrouw. Toen ik het niet erg vond als het gezellig was thuis, eten met muziek, gelach en gezang. Of toen ik niet hoefde na te denken over hoeveel het me zou kosten als ik ergens naar toe zou gaan.

Toch voel ik dat na 3 weken met dezelfde lotgenoten in de tank te hebben gezeten er iets is veranderd. Die luidruchtige mensen zijn zo eng nog niet. Je krijgt toch een soort band met ze of ik dat nu wil of niet. Er zijn er een aantal die zich hebben voorgenomen om mij vanaf deze week meer op m’n gemak te laten voelen. Best lief van ze…kan ik wel gebruiken.

Als ik in de tank kom dan krijg ik allemaal high-five’s. Ze hebben me natuurlijk de afgelopen weken alleen maar zien huilen. “Arm kind” denken ze vast. “Misschien zou een high-five wel helpen”.

“En, ben je er klaar voor Denise?” vragen ze. Ik glimlach als een Dino met kiespijn.

Ik krijg van een lieve oude man ( ik noem hem even Jan ) die schuin tegenover mij zit, een paar handkusjes toe geworpen. Hij zegt: “Ben blij dat je er weer bent, we maken het weer gezellig he.”
Ik glimlach terug…nu met iets minder kiespijn. Wat lief zeg denk ik bij mezelf, hij zal het vast ook niet makkelijk hebben en toch neemt hij de moeite om me gerust te stellen.

Jan wacht mij vaak op bij de kluisjes, niet zoals op de middelbare school natuurlijk, maar om mij nog even een peptalk te geven voordat we de tank in gaan. Daar heb ik veel aan.

Aan het eind van de sessie, als ik de tank verlaat staat er altijd een bekende op me te wachten. Ik ben zo blij met alle hulp, jullie maken het dragen van deze last iets minder zwaar.

Als ik Rudy dan weer zie, geven we elkaar een knuffel. “Weer een dag voorbij, schat” zegt hij dan zachtjes in m’n oor. Ik besef me dat het voor hem ook niet makkelijk is. Alle verantwoordelijkheden, z’n werk, de kids en mij.

We praten veel.

Over dingen van toen, van nu en straks. Over hoe we graag willen dat het anders is, maar nu helaas niet anders is. Maar erover dromen en nadenken helpt wel om mijn hoofd positief te houden.

Hij helpt me ook om m’n gedachte te ordenen en te verwoorden. En luistert door de wir war van gedachten heen, Hij laat mij praten en hij schrijft alles op 🙂

Aan het eind van deze week zit ik op helft.
En waar ik als een berg opkeek tegen 8 weken in de tank, moet ik zeggen dat de dagen voorbij vliegen.
We maken ons voor nu op voor de komende week. Week 4 van 8.