Week 4 – Op 15 meter diepte

“Het water overspoelde mij en kwam tot aan mijn lippen. De waterdiepte sloot mij in.”

Als ik deze week de woorden van mijn vriend Jona lees, raakt het me diep. Het gevoel te moeten accepteren dat dit het voor nu even is en niet te weten wanneer ik er weer bovenop zal komen, is wat me aangrijpt. Ik overdenk waarvoor ik het doe en wie er met me is. Ik wordt rustig, ik doe mijn ogen open. Week 4.

Week 4 begint waar week 3 geëindigd is. Ik merk steeds meer dat de behandeling iets met mijn lichaam aan het doen is. De dubbele vermoeidheid, heftige hoofdpijn en de prikkels die niet minder worden.
Ik probeer er ook niet meer van te verwachten op dit moment en het letterlijk en figuurlijk gewoon over me heen te laten komen.

Het voelt als het dwarrelen onder water op 15 meter diepte.

Deze week zit ik niet echt lekker in m’n vel. Ik ben erg emotioneel en kan niet goed slapen. De stekende pijn in mijn handen en voeten, het reizen naar Amersfoort en het 2 uur zitten in de tank, beginnen me langzaamaan op te breken. Donderdag voelde ik dat ik wat rillerig wakker werd. Met 2 paracetamol erin had ik toch maar besloten de tank in te gaan. Maar ik merkte dat het klaren van mijn oren erg moeizaam ging en wakker blijven steeds moeilijker werd naarmate de tijd vorderde.

Vrijdag was ik toch echt ziek. Keelpijn, hoofdpijn, verkouden. “Het zal toch geen corona zijn”
 dacht ik.
Ik kon op deze manier niet de tank in. Ik raakte lichtelijk in paniek, want dit zou betekenen dat ik 5 dagen niet in de tank zou zitten. Wat zou dat doen met de effectiviteit van de behandeling? Zou het allemaal voor niets zijn? Moest ik weer opnieuw beginnen?

Na een belletje met de arts werd ik gerustgesteld dat het niet zo erg is, de zuurstof in het lichaam werkt gewoon door, ook als je even een paar dagen stopt. Hij benadrukte dat het goed is om eerst goed voor mezelf te zorgen en beter te worden. Wel moest ik een verplichte covid test doen zodat ze geen extra maatregelen hoefden te nemen. Gelukkig was deze negatief!

Rudy had ondertussen de halve Kruidvat leeggekocht, aan neussprays, keelpastilles, hotdrinks, paracemol, dropjes, you name it…Alles om maar beter te worden 🙂

Deze week sprak ik een jongen die in de tank zit met LongCovid. Toevallig weet ik van hem wel zijn naam, hij heet Risko. Een naam die ik eigenlijk steeds vergeet, maar dat is het risico met zo’n naam. Flauw dat grapje, zal hij vast vaker hebben gehoord.

Hij zit nu bijna 7 weken in de tank en ik herken veel van zijn klachten. Veel last van prikkels, niet tegen de drukte kunnen, moeite met concentreren en pijn in zijn zenuwen.
Toen ik hem vorige week sprak voelde hij zich echt nog niet goed en zag maar weinig verbetering.

Deze week zag ik bij hem wel een verbetering, hij zat zowaar op de praatstoel en kon voor het eerst een film meekijken. 
Moe was hij nog wel maar hij merkte dat hij cognitief er veel beter bij zat. Hij kon zich wat beter concentreren en voelt zich wat helderder in zijn hoofd.

Halve sucessverhalen op zulk korte termijn geven toch wel hoop. Alhoewel ik besef dat iedereen z’n eigen pad beloopt en z’n eigen uitdagingen kent en het na deze 8 weken nog zeker 3 maanden herstellen is voordat er echt bepaald kan worden wat de resultaten zijn.

De kindjes zijn deze week voor het eerst meegeweest naar de tank. Wat heel fijn was voor mij. Ik wilde graag dat ze zouden zien waar Mama elke dag mee bezig is. Ze werden heel leuk rondgeleid door Janneke de verpleegkundige. Ze mochten in de tank zitten en achter de schermen naar Mama in de tank kijken. Ook mochten ze wat door de microfoon zeggen. “brgghhh – Dit is een bericht voor de allerliefste Mama – brgghhh” “Ik hou van jouuu mama” klonk er luid over de speakers.

Ik besef me dat het voor de kids ook moeilijk is om Mama zolang ziek te zien. Ook hun leven staat op z’n kop. Mason zei thuis dat het hem erg had aangegrepen mij daar zo te zien. Mondkapje op, opgesloten in een tank.  Nilah kon het niet goed onder woorden brengen maar was erg verdrietig de afgelopen dagen en had spontane huilbuien.

Het is toch wel moeilijk hoor, als moeder wil je niet dat je kinderen verdrietig zijn om jou.
Als ik het kon wegnemen liefjes…Dan had ik dat zeker gedaan.

Ze zeggen ook steeds, “Mam, na de behandelingen kunnen we weer leuke dingen doen hè, dan wordt je weer beter en heb je weer energie om met z’n vieren weg te gaan, we missen het zo erg”.
En daar doe ik het ook voor, ook naar hun toe voel ik dat ik het verplicht ben om door te zetten en weer op te knappen.

De afgelopen tijd heb ik Jehovah vaak gevraagd om mij te laten zien dat hij mij niet vergeten is. We hadden ons hele leven als gezin zo ingericht dat we zoveel mogelijk voor Hem kunnen doen. En nu kwam dat plotseling tot stilstand. “Doe ik er nog wel toe?” “Zult u mijn harde werk niet vergeten?”.

De dagtekst van 6 December benadrukte een gedachte die ik even was vergeten.

“God is niet onrechtvaardig, hij zal niet vergeten wat jullie hebben gedaan en hoeveel liefde jullie hebben getoond.” — Hebr. 6:10.

Ik dacht bij mezelf, zou hij echt alle schatten die we in de hemel hebben opgebouwd vergeten, puur omdat we ziek zijn? Daar kan ik nu volmondig Nee op zeggen, en dat geeft me rust.

Rudy vroeg of ik de Wachttoren van deze week al had bekeken. Nou ik kan je zeggen, dat was echt een antwoord op mijn gebed. Het Wachttoren studie artikel “Hij zal je sterk maken”  was alsof deze voor mij was geschreven. Het voelde alsof Jehovah zijn armen om mij heen sloeg en zei “Ik ben je niet vergeten, ik begrijp hoe je je voelt”.

Hoor toch mijn gebed, Jehovah.
Zie de wanhoop diep in mij.
Mijn bezorgdheid houdt me wakker.
Alstublieft, blijf dicht bij mij.

’k Wou soms dat ik weg kon vliegen,
ver bij al mijn angst vandaan.
Naar een plek waar ik weer rust vind,
waar mijn zorgen niet bestaan.

God, wilt u mijn tranen drogen?
’k Weet dat u mijn angsten kent.
U draagt elke dag mijn lasten,
omdat u mijn Vader bent.

Leg je last neer bij Jehovah
en vertrouw dat hij jou zal helpen.
Hij belooft je te beschermen.
Weet: hij stelt je nooit teleur.

Aankomende week start ik weer op woensdag. Hopelijk zonder snotneus in de tank en dan een kort weekje.