Week 6 – Stop, Pause, Reset

6 weken onderweg in mijn reis naar beterschap. Maar echt kilometers maken doe ik niet.

Mijn mini reisgenoten thuis zijn de afgelopen week ziek geweest. Buikgriep. Om misselijk van te worden.
Eerst Nilah toen Mason. En nu…ik.
Normaal is dit al zwaar maar ik ben al extreem vermoeid en de korte uurtjes die ik zou kunnen slapen worden dan ook nog verstoord. Na een week kan je me echt opvegen.

Alhoewel dit mijn 6e week in de tank zou moeten zijn, lag ik met buikpijn in bed.
Balen dat ik nu niet verder kan. In 2 weken tijd ben ik dus maar 3 keer in de tank geweest.
De onzekerheid sloeg ook meteen toe, wat als ik te lang ziek ben, wat doet het met mijn lichaam?
Zijn nu alle behandelingen voor niets geweest? Moet ik nu weer overnieuw beginnen?
Ga ik mij nu weer slechter voelen?

De arts belde om mij gerust te stellen of gebeurde nu juist het tegenovergestelde?
De arts zei:  Het allerbelangrijkste is dat je de eerste 20 behandelingen aan een gesloten volgt.
Oke doker alleen deze heb ik op 1 dag na niet gehaald. Een korte OHW was het antwoord.
De dokter vervolgd: Maar als je maar een paar dagen ziek bent is het niet heel erg, zolang het maar niet een week is!
Oke dokter maar ik ben nu al een week ziek thuis. Weer klonk daar een korte OHW.
Waar het op neer kwam is dat hij mij niet kon zeggen of het de effectiviteit van de behandeling zou beinvloeden. En mij daar voor nu even mee kon geruststellen.
Voor nu hebben we afgesproken om te proberen om de behandelingen te vervolgen en voor het eerst spraken we erover om het traject waarschijnlijk te gaan verlengen naar 50 behandelingen.
To be continued..

Afgelopen vrijdag heb ik mij toch maar in mijn kleren gehezen, paracetamolletje erin en gaan.
Gelukkig kreeg ik van de arts ook groen licht, hij niet wetende dat ik mij nog niet volledig fit voelde. (oeps, was ik dat vergeten om te zeggen?) Gelukkig gingen die 2 uur snel voorbij, al was het wel afzien.
Nu snap ik waarom je je weer helemaal goed moet voelen om de tank in te kunnen.
Ik voelde me alsof ik de marathon had gerend in een dikke teddy trainingspak met zware laarzen aan mijn voeten.

De dagen voordat ik ziek werd was ik vrij rustig in de tank, ik kan nu zeggen dat dat kwam vanwege de bijna lege tank. Mijn paniek verdween soms even naar de achtergrond, waardoor ik ruimte kreeg in mijn hoofd en zowaar een praatje maakte met mijn buurman. En af en toe met 1 oog open het lukte om een stukje film mee te kijken.

Dat gevoel was meteen weer weg toen ik afgelopen vrijdag weer naar de tank mocht.
Ik hoorde op de gang al mensen kletsen en de wachtruimte zat helemaal vol met onbekende gezichten.
De paniek sloeg naar mijn hoofd, mijn hart begon te bonken.
Nee Denise! dit gaan we niet doen. ik weet mezelf te vermannen en mn tranen weg te slikken.

In de kleedkamer is het druk en moet ik wachten op een kluisje. De verpleegster vraagt hoe het gaat? En dat was nou net de prikkel die ik niet kon gebruiken. De tranen lopen over mijn wangen.
Ik had net mijn emoties een beetje onder controle, had al 1,5 week niet in de tank hoeven huilen. Ik merk dat dat weekje uit de tank mij heeft gereset.
Guido, mijn trouwe mede covidgenoot, neemt me mee de tank in. Het komt wel goed, huil maar even meisie zegt hij. In de tank bekommeren degene waar ik al langer mee zat zich om mij en zeggen dat ze het fijn vinden dat ik er weer ben. De druk opbouw gaat weer beginnen…

Voordat ik ziek werd, was er een nieuwe patient in de tank. Hij heeft ook long covid. Ik zie dat hij duidelijk ook last heeft van al dat geklets in de tank. Wel is hij een beetje zweverig.
Tijdens de behandeling zit hij in een soort yoga houding met zijn ogen gesloten zich te concentreren op zijn ademhaling. In de pauzes gaat hij staan om zich uit te rekken en neemt allerlei gekke poses aan.
Ik bemerk dat ik soms iets te lang met verbazing naar hem zit te kijken.

Afgelopen vrijdag zag ik dat hij was verplaatst naar de stoel tegenover mij.
Het was ook alsof er iemand anders zat, zo rustig als dat hij binnen kwam hoe druk hij nu was. Hij zat te vertellen hoe goed hij zich nu al voelde na maar een paar behandelingen.  Het aparte is dat hij geen last heeft van vermoeidheid maar alleen cognitief problemen heeft.
Toen de behandeling begon, ging hij weer in zijn yoga pose zitten. Ik merk dat ik weer iets te lang naar hem kijk. Ik sluit snel mijn ogen om mij op mijn eigen ademhaling te concentreren, de tranen zaten nog hoog dus ik moest mezelf herpakken.

Na 10 minuten deed ik mijn ogen open en zag ik dat hij nog steeds in yoga houding zat maar nu had hij een handdoek over zijn hoofd heen.
Ik kan er niets aan doen maar ik schiet in de lach. Guido naast mij stoot mij aan.
Ik wist niet dat ik hard op lachte, ik kijk met schaamrood naar de verpleegkundige en krijg een dikke knipoog. In de pauzes doet hij diepe squats voor mijn gezicht en legt hij zijn benen nog net niet in zijn nek. Het was dus allesbehalve saai!

Maandag gaan we er weer voor en begin ik vol goede moed aan week 6!