Week 13 – Cabin crew prepare for landing

Het aftellen kan beginnen… Ik zie de vage contouren van wat ik denk dat m’n eind bestemming is, al in de verte verschijnen. De raket die mij de afgelopen weken door diepe dalen heeft heen gevoerd, brengt mij weer met beide benen op de grond.
Terug naar m’n leven met een ander ritme. Dichtbij m’n schatje en de kindjes.

Vorige week vrijdag zou eigenlijk mijn laatste dag zijn geweest in de tank. Maar helaas had ik weer de griep te pakken en mocht ik de tank niet in. De 3e keer tijdens dit traject.

Met 3 dagen vertraging ben ik Donderdag met een halve verkoudheid toch weer begonnen. Wanneer de neusholtes vol zitten is het bij het opbouwen van de druk in de tank moeilijker om te klaren.

Omdat m’n verkoudheid nog niet helemaal weg was duurt het even voordat het me lukt. Na flink wat kauwen op m’n mentos snoepjes, en blazen op mn dichte neus, krijg ik ze toch open. Zodra we op druk zijn weet ik dat het weer gelukt is en kan het aftellen nu echt gaan beginnen.

Mijn medetankers dachten in m’n afwezigheid dat ik het had opgegeven en niet meer terug zou komen. Met luid gejuich waren ze blij me weer te zien. Best grappig dat zij toch een band met je voelen ondanks dat ik vrij weinig zeg in de tank 🙈🙈 Als ik dan weer eens als laatste de tank binnen kom en iedereen al zit hoor ik dat ze een wedje hebben gelegd of ik wel of niet zou komen.

Alle medepatienten waar ik mee begon zijn inmiddels allemaal al klaar.

Waar ik met 10 weken ook klaar zou zijn geweest, ben ik nu 13 weken verder. Wat was dit heftig zeg.
We hadden van te voren niet goed kunnen bedenken hoe heftig deze periode zou zijn.
Na 2,5 jaar thuis, 13 weken op en neer naar t ziekenhuis.
13 weken in onzekerheid
13 weken afhankelijk zijn van anderen om alles draaiende te houden
13 weken angsten, niet slapen, extreme vermoeidheid

Het begint zijn tol te eisen, mijn lichaam is echt op.
Hoofdpijn, verergering van m’n zenuwpijnen in mn handen en voeten, verzuring van mn spieren waardoor soms lopen zelfs moeilijk gaat.

Ook voor Rudy en de kids is de koek op. Je kijkt ergens naar uit, je stelt je ergens op in.
Je leeft ergens naartoe. Dat het binnen afzienbare tijd veranderd…of misschien stiekem een beetje verbeterd… Maar als het door de hobbels op de weg en onderbreking door griep en verkoudheid het steeds wordt uitgesteld wordt het uitzichtloos.

Maar nu is het echt nog 3 dagen overleven…

Met nieuwe mensen in de tank zijn er ook nieuwe gesprekken. Nieuwe verhalen, andere zorgen van mensen die soortgelijke dingen mee maken. Soms hele schrijnende verhalen over rekeningen, crowdfunding acties, leningen en schulden. Want helaas is de besluitvorming nog niet zo ver dat er voor ons als long covid patiënten iets is geregeld. Laat staan dat onze klachten of de potentieel effectieve behandelingen serieus worden genomen. Dus helaas moeten we nu allemaal zelf de kosten dragen.

Maar ook gesprekken met patiënten die om andere medische redenen er zitten, waar wel erkenning is. Waar wel vergoeding voor is en niet alleen voor de behandeling maar ook voor het vervoer, de zorg thuis en al het andere.

Het gesprek van de dag was het amendement dat was ingeleverd bij de Twee Kamer om long Covid klinieken te kunnen openen. De Belangenorganisatie Longcovid (PostCovid NL ) had zich hard gemaakt voor meer en beter onderzoek naar de oorzaak en de mogelijke behandelmethode voor LongCovid in Nederland. Dat verzoek is nu ingewilligd. Hopelijk zal dat iets goeds betekenen voor de 400.000 mensen in Nederland die hier aan lijden.

Ik hou me vaak een beetje afzijdig van al die gesprekken.
Ik hou me liever vast aan de belofte op de nieuwe wereld die zeker komen gaat.
Waar mijn God de problemen die we nu kennen zal hebben opgelost.
Een wereld waar er geen pijn, ziekte of dood meer zal zijn.
Een wereld die me hoop geeft.
Een wereld die me gelukkig maakt.

Want echt gezond worden zit er misschien niet meer in.
Al hoop ik dat het maar een beetje in de buurt komt.

En mocht het niet zo zijn, dan zal dat niet voor eeuwig zijn.

Voor nu nog 3 dagen volhouden en dan begint het genezingproces pas echt.
Na 3 maanden na deze behandeling zal ik pas echt kunnen zeggen hoe het met me gaat.
Hoeveel effect deze behandeling heeft gehad.

Voor nu kijk ik even uit naar woensdag want dan mag ik uitdelen en zwaai ik iedereen uit

‘tot nooit meer ziens’